Ayrancı Pazarı Hangi Otobüsle? Bir Yolculuğun Hikâyesi
Bazen hayat, küçük bir otobüs yolculuğunun arkasında yatan derin anlamlarla dolu olur. Bir yolculuk sadece bir varış noktası değil, aynı zamanda bir keşif, bir duygusal yük taşıma biçimidir. İşte Ayrancı Pazarı’na gitmek için beklediğim o otobüsle başladığım yolculuk, hem bir kaybın hem de bir umudun peşinden gitmek gibiydi. Bunu ne kadar anlatsam da, tam olarak anlatabileceğimi sanmıyorum. Ama yine de deneyeceğim.
O An: Ayrancı Pazarı’na Gitmek İçin Yola Çıkmak
Kayseri’nin sabahları soğuk ve gri olur. Kışın ilk günleri, o soğuk rüzgarı yüzüme çarptığında, adeta kalbimdeki bir boşluk da büyür gibi hissediyorum. O gün de öyleydi. Ayrancı Pazarı’na gitmek istiyordum. Hedefim ne mi? Gerçekten bir hedefim yoktu. Belki sadece kaybolmak, belki de unutulmuşluk içinde bir an bulmaktı.
Ayrancı Pazarı, çocukluğumun vazgeçilmeziydi. Her hafta sonu annemle oraya giderdik, tezgâhlardan gelen o eski kokular, taze ekmeklerin, baharatların ve biraz da eski zamanların karışımıydı. Ama yıllar geçtikçe, bir şeyler değişti. O pazara gidişlerim azalmıştı ve şimdi, sadece bir nostalji olarak kalmıştı o anılar. Ama bir şekilde, o pazara gitmek için bir sebep bulmam gerekti. Belki de sadece eskisi gibi hissedebilmek için.
O sabah, sabahın ilk ışıklarıyla çıkıp duraklardan birine yöneldim. Kayseri’deki otobüs durakları, bana her zaman bir şekilde huzur verir. Bilirsiniz, durakta beklemek, zamanın yavaşça geçmesini izlemek, bir şeylere odaklanmak… Derin bir nefes alıp, bir yandan güne başlamanın verdiği o kararsızlığı içimde taşıyarak beklemeye başladım.
Otobüs Geldi: Ayrancı Pazarı’na İlk Adım
Bekledim, bekledim, bir otobüs geldi. Üzerinde “Ayrancı” yazıyordu. Ama yazıyordu ya… Ne kadar kararsız olduğumu, ne kadar dağılmış hissettiğimi fark ettim. O otobüse binmeye karar verdim, belki de nehrin akışına bırakıp, bir yola çıkmanın rahatlığını hissetmek istiyordum. Otobüse bindim ve yerimi buldum. Yanımda koca bir sessizlik vardı, ama dışarıdaki şehir, her zamanki gibi hayatta kalmaya çalışıyordu.
Otobüs hareket ettiğinde, düşündüm: “Ayrancı Pazarı hangi otobüsle?” Cevap çok basitti, ama o kadar karmaşık bir hale gelmişti ki. Bu soruyu sadece bir yön gösterici gibi düşünmüştüm ama bir anda bana yaşamın anlamı gibi gelmeye başladı. Ayrancı Pazarı, geçmişle, kaybettiklerimle ve yeniden bulmayı umduğum şeylerle dolu bir yerdir. Ama bu kadar zaman sonra oraya gitmek, sanki eski bir hayali canlandırmak gibiydi.
Yolculuk: Bir İçsel Hesaplaşma
Otobüs ilerledikçe, şehri seyrettim. İnsanlar, hayatlarına devam ederken ben bir kenarda bir şeyleri sorguluyordum. Evet, kaybolmuştum. Hayatta bir yön ararken kaybolmuş hissediyordum. Yine de otobüste olmak, yol almak, bir yere gitmek, bu adımlar bir şeylerin değişmesi için yeterli miydi? Gerçekten Ayrancı Pazarı’na gitmek, bu kaybolmuşluğu sona erdirir miydi?
Bir ara pencereden dışarı bakarken, şehrin alışılmadık güzellikleri bana kaybolan zamanları hatırlattı. Gözlerimdeki ışıltı yavaşça kayboldu, kalbimde ise bir boşluk oluştu. Yavaşça içimde bir şeylerin eksik olduğunu hissettim, belki de o eski pazarda kaybettiğim bir şey vardı. O yüzden mi oraya gitmek istiyordum? Belki de bir zamanlar kaybettiğim o anları bulabilmek için.
Pazara Varış: Geçmişle Yüzleşmek
Otobüs, Ayrancı’ya girdiğinde, bir süre orada durup bakakaldım. Pazarı gördüm ve birden o eski yerlerin kokusu burnuma geldi. Çocukluğumun o canlı, gürültülü ama güvenli dünyasına bir adım atmak gibiydi. O eski tezgâhlar, meyve ve sebzeler, taze ekmekler… Ama bir şeyler eksikti. İnsanlar da eskisi gibi değildi. Yıllar geçmişti ve her şeyin bir izi vardı. Ama ben yine de oradaydım, o anıyı canlandırmaya çalışıyordum.
Her adımda eski zamanların hayaletleri vardı, ama bir farkla: Artık ben orada sadece eski bir hatıra değildim. Bu yolculuk, kaybettiğim bir zamanı geri getirme değil, kaybolduğum yerle yüzleşme yolculuğuydu.
Sonuç: Otobüsle Yola Çıkmak ve Duygusal Yansıma
Sonunda, Ayrancı Pazarı’na vardım. Ama oraya gitmek, sadece bir yer değiştirme hareketinden fazlasıydı. O otobüsle çıktığım yolculuk, içsel bir hesaplaşma, geçmişle yüzleşme ve kaybolduğum bir zamanı bulma çabasıydı. Şehirdeki insanlar hala hayatlarına devam ederken, ben kendi içimde bir şeyleri tekrar keşfetmeye çalışıyordum.
Ayrancı Pazarı’na hangi otobüsle gitmek? Belki de bu sorunun cevabı, sadece oraya gidişimin anlamını değil, aynı zamanda kendi yolculuğumun anlamını da taşıyordu.